#HədisNəcəfi için...
‘Ortaçağ’dan beridir saçından hep korktular
Toz duman oldu bak, İran’da tüm sokaklar…’
Bakışın karanlığı bir bıçak gibi kesiyordu Hədis
Santurun gür namesine karıştı ince adımların
Bir lokma yemeden, aç bilaç çıktın küçeye
Yoldaşları bekletmek ayıp olmasın diye.
Her bir teli ışık saçan gür gücünü açtın
Yobazların yüzlerine şamar gibi çarptın
Tüm kadınlar saçlarını keserken
Sen onları devrimine kattın.
Hazanın kuru yaprakları arasında
Yeşilin en canlısı, taze bedeniyle koştu Hədis,
Çiğ damlalarını savurdu yapraklarından
Gözleri çakmak çakmak ve umut saçarak
Deli bir tay yelesi olmuş saçlarını savurarak,
Korkusuzca deliyordu karanlığı...
Şiirler, şuarlar,
Şarkılar söylüyordu o sırada çocuklar.
Bayram yerine kesmişti ortaçağ karanlığı
Ve panayır coşkusundaydı neşesi el kadar yavruların.
Bütün o tozun dumanın,
Tam ortasındaydı Hədis.
Yılanların zehiri kıskanmaktı güzelceyi
Iki, üç, beş, altı...
Katil kim bilir kaç kurşun attı
Şiirlerine kaç özgürlük sıktı
Ve gencecik canı kaç ölümsüzlük içti?
Bilmezler ki her bir kurşun,
Devleştirir başı dik bir direnişçiyi
Yetmez canım bağnazların zehiri
Hədis’in Türk boyuna.
Ey devrimin kadın ruhu Hədis,
Gelmelisin sen de birgün Bakı’ya,
Upuzun ve gür saçlarınla
Gelmelisin dimdik başınla
Azad Kadın’ın yanı başına...
“Türk kadını azaddır”
j.ak
4. Kasım.2022
