müziğin sepya rengi

her seferinde biliyordum

yalın ayak olduğumu,

çıkarken düşlerimden.

ne umduğumu üstelik

hiç farketmeden,

bilinçaltımla karşılıklı

bahsetmişim bir çok kez

konu dışı meselelerden.

sudan hafif, havadan ağırdı

malum öğretiler…

sepya rengine boyanmış,

bir beste vardı sokakta, 
anonim.

çıplaksa ayakların görebildiğin.

derin bir akıntıyla  yüzyüze,

yüzüp durdu gözlerim.

bu yüzdenmiş meğer,

pür dikkat tedbirsizliğim.

“müziğin sepya rengi”

j.ak

15.Temmuz.2013

bir kala

bir kala görünür oldu mavilerim

boş direğinde, bir yelkenlinin

en parlak ezgileri kundaklarken içim

ıskotaya sabitlenmişti

o kalınca düğüm.

fakat gel gelelim 

bir an için durup 

gümüşten çizgilerini bulmuştuk 
anarşist gökyüzünün.

çünkü huzursuz uykuları,

deli bir borayla doldurmuştu dün
sonra birden bir kala,
gecenin kopkoyu pankartına
bir oğul daha yazdı 
kalleş ölüm!
söz trafiğine kapatılmış caddede

yürüdü gözyaşları
ve sessiz bir çığlıkla 
battı gün.
bir Haziran yıldızı daha
artık ölümsüz hüzün...

"bir kala"

j.ak

11.Temmuz.2013

                      Edebiyat Gazetesi sunumu...