neyse ki

rüzgâra aşina kısık gözlerimiz

terk etti çoktandır gölgelerimiz

buralarda dalgalı hâlâ deniz

neyse ki boğulmamıştık henüz

sepetlere doldurulmayı reddetmişiz

satılık değildir ilânını yakamıza takmışız

bedenim karar verir dedi bir dost

kaçta uyanacağıma

ve en engelli yoldur müzik, kendimize varmaya

hep kendiliğindeydi hüzünlerimiz,

belki bu yüzdendi böyleliğimiz

yoklara aşina uzunca bir süredir yüreğimiz

saklandı kim bilir kaç kat derine içimiz

duyulmuyor hiçbir ses ve kendi seslerimiz

neyse ki dip sarhoşuyuz henüz

sırf bu yüzden belki de,

bazı sözleri anlamazdan gelmemiz,

ve uzun hikâyelerin, 
sonunu kestirmemiz.

“neyse ki”

j.ak

30.Eylül.2012

kiraz çekirdekleri

bin yıl geçmiş olmalı üzerinden

ama, dün gibi aklımda

pazardan şu kadar kilo satın alınmış

bir kese kâğıdı kirazın hüznü.

ağacımı bırakmıştım orada

ve ışıltısı yakamozların

kalmıştı parmaklarımın

ve saçlarımın arasında.

kulaklarım, duymayan kulaklarım.

tüm sesler peşim sıra düşmüş, düştüğüm o yollara

balık olmayı öğrendiğimde kendi sularımda,

susuz ve çaresizdim ben

İstanbul Kırsalı'nda.

artık kirazlar pazardaki tezgâhtan

ve kulaktan dolma doğruların,

ince ve kırılgan belinde buraların lodosu

dayanıksız bir şemsiyeyi tutarken yüreğim,

ağlarını yakıyordu  üzerinde 15B yazan otobüs, gençliğimin.

ve o kiraz çekirdeklerinin,

çöp kutusuyla buluşma anında –ki her biri basket bu arada-

kararım kesin;

satın aldığımız kirazlar nereninse,

ben onları hiç sevemedim...

"kiraz çekirdekleri"

j.ak

15.Eylül.2012

tek derdimiz düşlerimiz olsa

her zaman oturduğumuz yere girdim, bir spor çantayla

ve tıka basa dolu, ağırdı çanta

...

protesto dönüşü ben önde sen arkada,

koşuyorduk polis korteji arasında

tek derdimiz vapuru kaçırmak olsa

koşmazdık belki

...

iyi gördüm seni, bir ağlama nöbeti sonrası

yemek yediğini söyledin elinde ipekli

kenarları iğne oyalı bir eşarpla...

“bu, tanınmamak için” dedin

“sokağa çıktığımda!”

kimi uykular karadır bilirsin kapkara

keşke dedim, keşke bilip gelseydim yanına

kimi uykular uyanıkken uyunur derdik.

tek derdimiz düşlerimiz olsa,

öyle hızlı yürümezdik!

...

yükü hafiflemiş bir çanta,

kurumuş çoktan içindeki terli forma

sanırım almadım, bıraktım onu orada

çıkarken seninle, sevinçle ve kol kola.

döndün de selâmlaştık mı,

gittin de vedalaştık mı bilemedim.

her iki durumda da çünkü

kavranır eller ve sarılır gözler.

“tek derdimiz düşlerimiz olsa”

j.ak

1.Eylül.2012