gölgeler

dünü saklamış kıyısına

kasaba.

renkler griye döndü alargada

oysa günlerden bir gün

hani ben olduğum,

seçemediklerimin üzerine oturmuş

çekirdek yerken,

bir elimde aşk mevsimi olmayan

bir kış,

bir elimde saçlarından tuttuğum düş,

bahar kokusuna karışmıştı birden

serin olmayan gölgem.

ne kadar da tehlikesizdi o mavinin tuzu

sakıncalı tanımlardan önce

ve ne kadar yalnızdık evlerde

benler koşarken ön bahçede.

gel gör ki yalnızlığın tadı

daha tuzluydu Marmara’dan

ve anımsamıyorum

ne zaman nasıl korktuğumu

korkmaktan.

“gölgeler”

j.ak

26.Mart.2013