neyse ki

rüzgâra aşina kısık gözlerimiz

terk etti çoktandır gölgelerimiz

buralarda dalgalı hâlâ deniz

neyse ki boğulmamıştık henüz

sepetlere doldurulmayı reddetmişiz

satılık değildir ilânını yakamıza takmışız

bedenim karar verir dedi bir dost

kaçta uyanacağıma

ve en engelli yoldur müzik, kendimize varmaya

hep kendiliğindeydi hüzünlerimiz,

belki bu yüzdendi böyleliğimiz

yoklara aşina uzunca bir süredir yüreğimiz

saklandı kim bilir kaç kat derine içimiz

duyulmuyor hiçbir ses ve kendi seslerimiz

neyse ki dip sarhoşuyuz henüz

sırf bu yüzden belki de,

bazı sözleri anlamazdan gelmemiz,

ve uzun hikâyelerin, 
sonunu kestirmemiz.

“neyse ki”

j.ak

30.Eylül.2012