tek derdimiz düşlerimiz olsa

her zaman oturduğumuz yere girdim, bir spor çantayla

ve tıka basa dolu, ağırdı çanta

...

protesto dönüşü ben önde sen arkada,

koşuyorduk polis korteji arasında

tek derdimiz vapuru kaçırmak olsa

koşmazdık belki

...

iyi gördüm seni, bir ağlama nöbeti sonrası

yemek yediğini söyledin elinde ipekli

kenarları iğne oyalı bir eşarpla...

“bu, tanınmamak için” dedin

“sokağa çıktığımda!”

kimi uykular karadır bilirsin kapkara

keşke dedim, keşke bilip gelseydim yanına

kimi uykular uyanıkken uyunur derdik.

tek derdimiz düşlerimiz olsa,

öyle hızlı yürümezdik!

...

yükü hafiflemiş bir çanta,

kurumuş çoktan içindeki terli forma

sanırım almadım, bıraktım onu orada

çıkarken seninle, sevinçle ve kol kola.

döndün de selâmlaştık mı,

gittin de vedalaştık mı bilemedim.

her iki durumda da çünkü

kavranır eller ve sarılır gözler.

“tek derdimiz düşlerimiz olsa”

j.ak

1.Eylül.2012