eksilmeye dönmüşken yüzünü karanlık
içimde büyüdü yine o anlık saşkınlık.
dün de bir, yarın da.
örtü olsun istedim düşüm
ahenksiz ruhuma.
zamanı öldürmüştüm bir kez
ki ölümsüzmüş meğer
bir yanım umutsuz
bir yanım beklemeye değer.
dün tarifini sordum
bir büyükada vapuruna
o anlattı gözlerini toprağımın
bana...
tatlı bir gülümseme var yüzümde,
buz olup eridim bu gece
karanlığın ham maddesinde
karıştım ısınıp ay haresine.
acı eşiği, bilir hep gelmeyeceğini
özünde gündüzün toz pembesi
kafamda insan kokusu sinmiş bir sigara izi
ki durmadan söndür-düğüm.
"toprağımın gözleri kara"
j.ak
23-26/12/014
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder