vapur edası

sarı tonda serenatlar duyduk

adları hep kayıp.

minibüsten vapura giderken
her durak,

daralmış yüreğin

boynundaki ipi,

gevşetir artarak.

şimdi deniz seviyesinde

derin bir nefes günü,

ve sırtımda artık 
ıssız bir gömü

ölüydüler  çoktan, 
sarı tonlarım ölü,

buruk kırık tatların

tadına varmıştım çünkü.

saklamıyordum üstelik

kendimden bile bunu

kabullenmek yenilgiyi

bazen  en zoru.

vapurda,

vakur bir eda patlattım!

yasakladılar ama,

bir de sigara yaktım.

deniz miline vururken 
zamanı Marmara,

kısılarak söner bir serenat daha,

şu iskeleden ayrılırken
iç ufuklarımda...

“vapur edası”

j.ak

02.Ekim.2012