Kumdan Bir Masal

yapraklar kovalar her çevirişimde

yalnızlığımı

"dur gitme" der peşinden,

parmak uçlarımdaki nasırlar.

oysa göğün maviliğine

kurulmuş çoktan

üç kişilik bir sal,

üzerinde;

ben,

yalınayak bir yalnızlık,

ve kumdan bir masal...

öykülerimiz bile

alabora olmuşlardı

dümensiz gemilerimizde,

azdır eşya bilmez misin?

yorucu olmayan

iç seyahatlerimizde.

batarken suyun dibine

tüm ağırlıklar

bırakıverilir

göğün maviliklerine,

ve uçarlar

hep birlikte;

ben,

yalınayak bir yalnızlık,

ve kumdan bir masal...

"kumdan bir masal"

j.ak

17.Mart.2011

BURASI...

burası aklımın kurtarılmış bölgesi

bir dilek tut ki içinden,

etrafında

ışık pervaneleri dönsün

şiir tutulması yaşanmış bugün

gerçekler tümüyle ölgün!

burası,

yüreğimin kurtarılmış bölgesi

olgunluğumu serer

ısıtırım diz(e)lerimi

ve toprağıma veririm

diyemediklerimi.

burası cephede bir sığınak

öylece sahipsiz,

sessiz barınak

dışarıda bir gün var ki

dolunay gibi parlak

konuşur  diyemediklerini...

nefeslerde hep

karanlığın kokusu,

ve nefslerde var,

düzen korkusu

kınından çıkmaya sak,

hazır cevap

herkeste ağız dolusu

laf-ı güzaf...

burası,

acılarımın kurtarılmış bölgesi

toplanmış bir hasatın 
buruk meyvesi.

yer olur yer,

yâr olur yâr

burası,

yaşlı ağacımın

serin gölgesi...

"burası"

 j.ak

16.Mart.2011

Yatmadan Önce Düş Fırçalamak...

öyle uyanırsın, gözlerinde hüzün,

yüzünde düş çapakları...

yatmadan önce düş fırçalamak,

sabah uyandığında hüz(ü)nü yıkamak,

ve sonra

beklentisizce

kırılmış aynalara bakmak.

yalnız bir sevdada,

eserse poyraz

bunlar

her akşam ve her sabah

olmazsa olmaz...

"yatmadan önce düş fırçalamak"

 j.ak
16.Mart.2011

Büyük Oldu

gözlerimde 
göl durgunlukları,
hafif çalkantılı.
yollar da 
sisli melodiler gibi tıpkı
bulanık bana henüz.
yeni doğmuştu oysa
bu yalnızlık,
çocukluğunu ve 
ergenliğini yaşayamadan
büyük oldu.


"büyük oldu"
j.ak
11.Mart.2011

kırkının da kulpu kırık küp...

- Perde takmayı düşünüyor musunuz?
- Yo hayır perde kullanmayı sevmiyorum...
- İster ama.

İster. İyi ama ben sevmem. Ruhum daralır. Hafiften bir tedirginlik duyarım o kapalılığın içerisinde. Bu bana içeride güvende ve görünmez olma duygusundan ziyade dışarıda neler olduğunu görememe kaygısı uyandırmıştır hep. Evin yatakodası bölümlerinden bahsetmiyorum tabii ki. Uyurken yarı ölümü yaşıyoruz nasılsa ve zaten biz bile yokuz orada. Ama yaşadığımız yer yani salon, açık apaçık olmalı. İşte bu yüzden perdesizdir pencerem. Bir tür takıntı, hatta sanki çok daha güvendeymişçesine bir his.

Derken bu bir içi dışında olma haline götürdü uzun uzun yıllarla beraber. Böylece özel hayat denen zırvadan arındırdı.

Neydim ki ben? Çok mu özeldi yaptıklarım? Yaşadığım hayat, okuduklarım, dinlediklerim ve çaldıklarım...

Konu bu değildi aslında pencerelerin perdesizliğinden dem vurmaya gelmiştim metafor sapma  bakımından anlatacaklarımı aştı bir parça hepsi bu.

Yaklaşık olarak on günlük bir süreyi televizyon izleyerek geçiriyorum. Dilimde bir çirkeflik, sinirlerimde bir gerginlikle. Okuyamadığım yazılara mı yanayım düşünemediğim şiirlerime mi?

Bugün tüm günümü bu tekerlemeyi dilimde döndürerek geçirdim "kırk küp kırkının da kulpu kırık küp" söyle bak ne kadar iyi hissedeceksin... Bu tekerlemeyi kesebileceğim bir yer aradım kendime. Sus artık tamam yeter sus!!! Aynı siyasi görüşleri paylaştığım insanların bulundukları ortamlar... Ve uğultu şeklinde kulaklarımda aynı tekerleme. "Kırk küp kırkının da kulpu..."

Siyaset televizyon ekranından böyle. Siyaset derken hepsini katıyorum içine. Sabahtan akşama dek izlenen herşeyi. Memleket el değiştirirken konuşulan tüm zırvalıkları, tüm programları. Sanki Türkiye'de yorumcu sayısı altıyı geçmiyormuşçasına tüm tartışma programlarında görmekten mide bulantıları geçirdiğim o yalancı, o pervasız, o sahte Atatürkçü, o halk düşmanı, o ukala, o cahil, o soysuz, o vahşi, sözün özü aynı tipleri görmekten bahsediyorum... Spor programlarının tamamı futbol. Kimdi o memleketini yıllarca üç F ile yöneten neyse. Ve tipler hiç değişmeyecekler sanırım o yorumcular da aynıları. Sanki koskoca memlekette bu kadar insan varmış gibi. Sanatçılar peki? Onlar da aynı. Hepsi herşey aynı. Bu kadar az yani Türkiye.  Haberler ise ondan daha da az. Üç konu var şimdilik. Ergenekon naklen yayın, Balyoz ve bir de "basıncı" kız...

Bunları hafızamı tazelemek için arada bir irdeliyorum. Yarışmalar ve kadın programlarıysa günden güne daha bir gerizekalı formatlarda verilmeye başlanmış ki şaşkınlığımı yakalayamadım uzun bir süre. Herkes işini o kadar büyük bir ciddiyetle yapıyor ki en çok buna şaşırıyor insan. Kanal D'de sabah haberlerini sunan kişi mesela. Eğlence programı gibi bir hava yaratıyor ama Nasa ciddiyetinde.

Çok uzattım bunları herkes biliyor artık. Ben nasılolsa şimdilerde ancak günün bu saatleri serbest atış yapabildiğim ileri demokrasimizin yasaklı hale getirdiği gariban "blog"umdayım. Kısıtlı bir biçimde de olsa geveleme hakkımı kullanabilirim.

Çoğu kez kendimizi yokluklar üzerinden kandırmak durumunda kalırız ya hani? Mesela açızdır, "ne varmış canım halimizde aç değiliz açıkta değiliz" deriz. Bir tür ileri boyutta savunma mekanizmasıdır aslında. Açızdır lanet olasıca. Kültürel açlık da vardır sanatsal açlık da, insan ilişkilerinde de, yaşam pratiklerimizde de.  Ta ki bu açlık söyleyemediklerimizle yalancı bir olgunluk dönemine iteler bizleri. Hal böyle olunca da ayıkla pirincin taşını...

Tıpkı televizyondaki gibi azızdır gerçekte. Kendini bir parça çoğalmış gibi hissedenler bile  bu kez de biribirini az görmek telaşına kapılıverir. Ki en tehlikelisi budur böylesi bir dönemde.

Kimbilir kaç yıldır memleket yol ayrımında. Bu öyle kocaman bir kavşak ki o ayrımın farkına varabilmemiz için belki yapmamız gereken sadece tabelaları ve yol ışıklarını "doğru" okumak, oysa her birimiz o kadar iyi şoförleriz ki ihtiyacımız yok öyle ışıklara tabelalara falan. Bodoslama girer dururuz birbirimizin üzerine. Biliyoruzdur evet ve bilmemiz gereken odur ki;"AYNI YOLUN YOLCUSUYUZDUR!" Ama o kavşak o kadar fazla ayrımlara açılıyor ki güzel bir yola çıkarken ve öyle fazla yan yol var ki, kimileri kaybolmuş, kimileri su kaynatıp sağa çekmiş, kimileriyse çarpışan arabalar gibi birbirinin üzerine çıkmaya çalışıyor...

Bertolt Brecht'in Anlaşmanın Önemi diye bir oyununu okumuştum yıllar önce. Aynı dili konuşabilmekten bahseder o oyun ve detaylarda kaybolmamaktan.

Oysa bugün donanımlı insanlar görüyorum detaylarda takılıp birbirine çarpan.

Yeterince olgun bir toplum değiliz, yeterince samimi bir toplum değiliz, varolan değerler yitip gideli, yeterince merhametli de değiliz. Çok yazık...

Kırkının da kulpu kırık olan siyasetçilere, medya patronlarına, sanatçı bozuntularına lanet olsun! Çünkü yaratılmaya çabalanan o ortak dilden bizlere hiç hayır yok artık. O yalan bir dil, o sahte bir dil...

Pencerelerinizdeki perdeleri açın artık. Söyleyemediklerimiz bizi asla olgunlaştıramaz. Eteklerimizdeki taşları dökerken bir tek şeyden emin olmalıyız, bizler "aynı dili oluşturabilecek miyiz?" Yoksa?

Aynı dili kullanabilmek demek herkesin biribirinin yaşantısını bilmesi algılayabilmesi demektir. Perdeler kapalıysa kimsenin kimseden haberi olmaz o ayrımdan çarpa çarpa ve çok büyük hasarlarla geçip giderken.

Perdelerse kimi zaman egolarımız, kimi zaman  da gereksiz duygusallıklarımız olabiliyorlar maalesef...

Alargada Bir Gemi

ne uyuduğum saat belli
ne de yediğim öğün
adını değiştirdim bugün
izine ses çizdim göğün,
adını es geçtim bugün,
özüne buz dizdim
her bir sözcüğün
erisinler diye...
bazen yolda yürürken
görmezden gelinen biri,
kimi zaman giydirilir
dar gelen bir entari.


bir anlık
İstanbul geçer içimden,
kim ne kazanacakmış ki
şu üçüncü köprüden?
gökten bir ezber mi düştü?
en önemli konuymuş artık 
"küçük dostlarımız"ın
sebepsiz ölümü.
sanırsın bir canlı türü yok olmak üzere
ekolojik denge tehlikede...
kedileri bu mahallenin
beş derece altında miyavlar
mevsim normallerinin.


alargada bir gemi,
hayalleri temize çekti
sabırlar bindirildi içine
sevgiler,
çiçekler gibi.
karşılıksız besin ikmali,
ölüdür şimdi 

aşk şiirlerimi yazdığım sahilin
mavilikleri...
ayakları ıslak,
ayakları çamur
uçmaktandır oysa
varoluşundaki hamur.
alargada bir gemi,
tüm hayalleri 
temize çekti...

"alargada bir gemi"
j.ak

10.Mart.2011

Gerdiniz!!!

"Ger ne olursan ol gene ger!"

Haberlerin, siyasetin, dizilerin, insanların algı kapasitelerinin, şu memleketteki herşeyin bünyemde yarattığı etki gerim gerim gerilmek, sinirlenmek ve hiçbir şey yapamamak.

Bir kız çıkıp beni taciz ettiler diyor 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar gününde. "Günün mana ve ehemmiyeti misin nesin?" derken tam, konuşmalardan kısa kısa sorular dizildi kafama;

1- Tacizci sempatizanı olduğum bir partinin başkanıysa susarım.
2- Benim tacizcim iyidir.
3- Gazeteciyim ama kendimi (polisler gibi) "basıncı" diye tanımlarım.
4- "Kol kırılır yen içinde kalır" düsturunu şiar edindim ey kadınlar, 2011 Türkiye'si artık böyle haberiniz ola.
5- "74 doğumluyum 93'de okuldan mezun oldum ama ilk manşetim lise ikide yayınlandı sanırım. Zira tarihler kalmıyo benim kafada... Ağzımdan çıkanı kulağım duymayalı beri böyleyim"

Hacı Arif Bey'den gelsin o zaman:

"Vucüd İkliminin Sultanı Sensin..."

Süper...

Recep Tayyip bilmemnerede konuşuyor diyor ki: "Gecikmiş adalet adalet değildir!"

Bak sen! Nedir peki adalet? Sadece gecikmemiş olan mıdır? 
Mesela bir kadına arabayla çarpıp ölümüne neden olmanın bir cezası falan yok mudur bu memlekette? Ya da yüzlerce fesat karışmış ihale ile birilerini zengin etmek midir? Mülk kimde ise adalet onun malı mıdır? Adalet önünde herkes eşit değil midir? Ben yanıtını ne kadar biliyorsam o kadar ger! Ne olursan ol ger...

Daha geçtiğimiz ay Melih Gökçek Ankara'da market servislerini "kafasına göre aldığı bir kararla" kaldırmadı mı?

Dolmuş mafyalığına mı soyundunuz ne yaptınız? Çünkü dolmuşlar kazanmıyorlar gibi bir de tez(!) var ortada. İlginç vallahi. Önce servis başına bin lira aidat istenmiş, sonra marketler kendi aralarında birleşip dava açmışlar ve kazanmışlar o aidatları vermemek üzere... Sonra mı? Sonrası bilindik. Kökten çözüm.

Servisler tez kaldırıla! Al sana adalet. Gecikme falan yok!
Ne olursan ol ger... 

Son izlediğim ise tam bir bombaydı. Gerilimin doruk noktası gibi. MHP seçimlerde gençleri tavlamak için müzikal anlamda çığır açmış ve rap müzikle gençlerin gönlünü feth etmeye sıvanmış!

Soruyorlar Bahçeli'ye, "siz rap müzik sever misiniz?"

"Evet" diyor... "Dinlerim ben rap, çok severim!"

Ne diyim ben size ya? Ne diyim...

Ger ne olurs... Öööffff!!!

Keşke Yalnız

zor olmadı
yakalayıp da
tutmak kendimi.
yolundan çevirmek
değil yaptığım
tüm o söylediklerimi.
asmalı mıyım
bir arağacına
hissettiklerimi?
koşarak,
çok uzaklara giderler
o duygular belki,
ve çekerler belki de
kendi iplerini.

evrilmeli hayal
devrilmeli.
hiç dargın
hissedebilir miyim
bana kendimi?
şanslıyım bu günlerde
bırakmadığım için beni
"keşke yalnız bunun için
sevseydim seni..."

"keşke yalnız"
j.ak
3.Mart.2011

(cemal süreyya'ya selâm olsun...)

Ergenekoncu Olmayan Muhalif Gazeteci

Muhalefet etmenin illegal birşeymiş gibi gösterildiği yurdum topraklarında mumla arasan bulamayacağın türden birşeydir bu. 

Vardır aslında güya ama onlar "gibi yapanlardır." Muhalefet ediyormuş gibi yapıp sistemin bütün nimetlerinden nasibini alır, dolayısıyla duruşu sık sık çizginin dışına kayar. özde değil sözde muhalif diyeyim de tam olsun. Zira sözde muhaliflik kolaydır. Car car car konuş hamaset yap. Çok güzel aferin. Ama bir de bakarsın ne yapıyor diye, bulunduğu sisteme deliler gibi hizmet sunuyor. E bravo ne diyeyim. Kolay gelsin. Allah işinizi gücünüzü rast getirsin...

Gerçek muhaliflere gelince ise işleri zor!
Gerçekten zor.

Yaftalanmak ilk başlarına gelen olur bunların. Şucusun, bucusun denir. Savunulanlar legaldir, ama o değerler tu kaka yapılalı öyle uzun bir zaman oluyordur ki, kendisini açıklamaya yeltenemez bile. Çoktan damgası basılmıştır. Seksenli yılların sol modasının öncü takipçilerinden kuzey rüzgarları eşliğinde ezberci saldırılardan tutun da, dincisiydi liboşuydu kürt faşistiydi, herkesin eleştiri odağı olmuştur. Bir de bakar ki her görüşe serbesite sağlanmış boruları son ses ötüyor, Cumhuriyetimize sahip çıkmaya çabalayan muhalif bırakın konuşmayı, gık dediği anda sorunu kökünden halletme yoluna giden faşist bir dikta rejimi var karşısında...

Hangi hükümet vardır ki dünyanın en büyük adliye sarayını yapıyoruz diye gururlansın. Adliye sarayından bahsediyoruz yahu, konser salonu, kültürel etkinlik merkezi, bir bilimsel araştırma platosundan falan değil. Adliye sarayı. Davalı, davacı, suç gibi kavramların ağız dolusu olduğu bir yer. Suç oranının bu hükümet döneminde kaça katlandığı artık herkesçe biliniyor.

Sakın şimdi "aman efendim öyle güzel çalışıyor ki bu makamlar eskiden yakalanamayan suçluların hepsi bu hükümet zamanında yakalandı ve tutuklandı" deyip de insanın asabını bozmayın... Zaten yakalanmış olanların suçlu olmalarına rağmen nasıl serbest bırakıldıklarını biliyoruz, izledik televizyondan  hep beraber. Davullu zurnalı çıkış merasimleriyle  Hizbullah militanları serbest,  PKK terör örgütü üyeleri Habur kapılarında kurulan seyyar mahkemelerce "serbest"... Ama birileri çıkıyor ve mabadından Ergenekon diye ucu açık bir terane sallıyor, sonra dalga dalga "gelsin muhalif gazeteci, gitsin muhalif ses" hadi ordan yahu. Korku filmini geçtiniz be...

Bugün akşam haberlerinde yine o çok konuşanlardan biri "her muhalif ses bir gün Silivri'yi tadacak" diyordu. Laf güzel, cafcaflı. Ama laf işte sadece. Gülelim mi şaşıralım mı yiyelim mi? Çok da masum anlatıyordu oysa. Dinlemişim gayrı ihtiyari... Neyse.

Ha durun bakalım hem Adadolu yakasında Kartal'daki  hem de Avrupa yakasındaki o devasa adliye saraylarının yapımları tamamlanmak üzere. Tamamlansınlar hele allah'ın izniyle uçanla kaçan diyorum artık.

Bizler faşizmde nirvanayı yaşarken hala daha "ileri demokrasi" palavralarını utanmazca dillendirenler var. Oturup ağlamak istiyor insan.

Şimdi aklıma şahane bir söz geldi ama önce googledan bakmam lazım soyadı neydi adamın? Evet Barthes'mış,

vee Roland Barthes'dan gelsin bu hareketli söz;

"Faşizm konuşma yasağı değil, söyleme mecburiyetidir."

Bizim muhalif basın da aynen bunu yapmaktadır. AKP'yi eelştirirler eleştirmesine, ama falanca falanca uygulamalarını da ille başarılı bulurlar. Yahu dön de bir bak hemşerim götü açıkta bırakılmış memleketin, o uygulama iyi olsa nee kötü olsa ne?... Daha hala ne iyisinden bahsediyorsun?

Hele din konusu aman diyeyim dağlara taşlara. Şu hükümet başa geldiğinden beri şöyle adam gibi çıkıp da ben inanmam kardeşim bu palavralara diyen/diyebilene rastlamadım. Ateist ise hiç konuşmaz agnostik ise konuşur muğlaktır renk vermez. Biraz inançlıysa "ben asında inançlı biriyim" deme ihtiyacını hisseder. N'oluyorsunuz kardeşim? Bana ne senin neye inandığından? Açlar doyacak mı sen inandın diye? Memleket borç batağından kurtulacak mı burnuma soka soka kıldığın o namaz sayesinde? Senin Hac ziyaretinden bana ne, sen hacca gidince benim sosyal güvencem mi artacak? Söyleme kardeşim bunun şovunu yapmak için ön saflara atma kendini.  Ama yok inanmayanın bile ne kadar aslında imana geliverdiğini ve bunu söyleme ihtiyacı hissettiğini gördük. Bir saygıdır gidiyor. Kendilerini aklama cümleleri de hep birdir : "Aaa şekerim inananlara saygımdan dolayı" "Bir laf vardır:`bir köye girerken herkes körse sen de tek gözünü kapatacaksın`" vs...Bırakın bu işleri yahu!

Saygı ne kadar kolaymış böyle meğer? Ben göstermiyorum işte. Var mı itirazı olan? Abuk sabuk safsatalardır  bana göre hepsi. Ve bu da benim düşüncem. Kimseden de saklayacak değilim. Ben kadın ile ilgili tüm ayetlerin "Kadınlarınıza söyleyin" diye başlayan orada bile erkek egemen bir tutum sergilenilmiş olan sözlerin nesine saygı göstereceğim? Ne o elin adamı gelecek bana söyleyecek, ben de öyle yapacağım. Oldu. Nötr olmayı anlarım, doğru bildiğini söylemek kaydıyla... Ama bir de üstüne saygı göstermek, işte bu düpedüz faşizme "yalan" söyleyerek karşı duruş gösterememektir!

Ne olduğu apaçık meydandadır işte. Seçimlere kadar bir iki dalga daha yaşamamız işten bile değildir (sanki seçim yoluyla olası bir değişiklikte memleketin tüm sorunları hallolacakmış gibi.) Bloglara erişimler de engelleniyor, muhalif sesler de birer birer susturuluyor. Olan budur.

Tabii bu iktidarın akfaşizmi, bulundukları pozisyonu korumak amacında. Bir B,C,D partisinin memleketin dertlerine ne kadar "deva" olabileceği ise bu yer sağlamlama çabasından çok daha vahim bir durumdadır. Fazlaca ironik. Nasıldı o söz?  Kasap et koyun can derdinde mi?

Bir kavgadır gidiyor kör dövüşü gibi...

Peki ya memleket?!

Topallar İç Dileğim...

bir yanı daima daha ağırdır
yürekteki adaletlerin
günlerin salısı ya da
mevsimlerin
ilkbaharı kadar
alelacele sürüklenirken,
bir demet doğaçlamada,
seher vaktidir hüzün.
vapur iskelelerinde şu ömrün,
kızıl sorularını yazdı
bir martı;
kanadıyla köpüğüne
denizin.
güz biriktirdi ellerim güz
tuz biriktirdi
trapez zerrelerinden gözlerim.
ya dumandandır
ya da rüzgardan,
yanağımdan süzülen
yenilmiş gidişlerim...
aklımdan bir dünya dert geçerken
topallar iç dileğim
diyor ki; "boşver..."
sözcükler, 
bu yüreğin
görünmez boşluklarına 
değerler...
kapılar kapandı nasıl olsa
"ben", anlamsız kalabalık,
geçmiş zamana düştü esir.
yüksek sesle haykırdı:


"aşk sadece hobidir!"

hem bilge 
hem yalandı
şimdi ışıksız bir zifir
içimdeki bu nehir...

"topallar iç dileğim"
j.ak
02.Mart.2011

#Blogumadokunma

"Blogumadokunma" twitleriyle başlanan bir günde öğrendik ki digiturk onca parayı akıtıp satın aldığı lig tv'den yaptığı canlı yayınları (nasıl oluyorsa) blog sayfalarından canlı olarak paylaşanlar yüzünden mahkeme kararıyla tüm blogspot erişimine engel koydurtmuş. Diyarbakır 5. asliye ceza mahkemesi'nin 14.01.2011 tarih ve 2011/156 d iş sayılı kararı imiş bu...

ADALET MÜLKÜN TEMELİDİR evet. Mülk de kimdeyse adalet ondan yana çalışıyor tabii. Bu ve benzeri yasaklamalara neden bu kadar toptancı bir yaklaşım gösterilir acaba? O yayınları yapan bloggerlar tek tek tespit edilemiyor muymuş? Bu o kadar da zor olmasa gerek. Ama uygulamaya bakıyoruz çok zormuş gibi "toptan erişimin engellenmesi" gibi ipe sapa gelmeyen bir uygulamaya maruz kalıyoruz.

Geçenlerde bir üniversiteli blog  yazarının AKP ve Tayyip Erdoğan'ı eleştirdiği bir yazı yüzünden tutuklandığı haberini duymayan yoktur. Ta en başından beri blog denen oluşum ve internet ortamında düşüncelerin özgürce paylaşıldığı ortamlar tehlike olarak görülmüştü. Buna ilk karşı duruş köşe yazarlarından gelmişti.
Burada insanın kafasına takılan şu oluyor hemen.

Ben şiirlerimi yazıyorum bloguma. Benim gibi binlerce kullanıcı olmalı kendi şiirlerini yazıp bloguna koyan. Şimdiye dek hiç bir şaire ait blog şairlerine karşı çıkan bir açıklama duymadım. Falanca neden şiir yazıyor ve bloguna koyuyor diye. Peki siyasi görüşlerini yazan blog yazarları, bizim avanak köşe yazarlarının neden o dönemde bu kadar gözüne batmış ve karşı durmuşlardı acaba? Kendi yazdıkları ve kendi söyledikleri mutlak doğrular mıydı ki? Başka insanların siyasi görüş bildirme ve bunları yazma hakkı onlardan mı sorulacaktı? Bu sorulara o dönemlerde bulabildiğim yanıtın şimdilerde hayata geçirildiğine tanık olmak utanç vericidir.

Digitürk ve onun lanet olası maç yayınları mıdır yalnızca sorun? Şimdi yani bloglara erişim yasaklandı diye digitürk'ün lig tv satışlarında patlama mı yaşanacak? Hepimiz biliyoruz ki böyle birşey olmayacak. Belki de protestolar olacak ve insanlar digitürk aboneliklerini iptal ettireceklerdir. Bu durumda nedir? Blogların susması oradaki platformların okunamaması asıl başkalarının işine gelecektir. Ya da gelecekti diyelim. Çünkü google bu soruna derhal çözüm getirerek DNS ayarlarını değiştirmek suretiyle girişi sağlamıştır ve yine herzaman olduğu gibi kısa bir sürede herkes tarafından öğrenilecek olan 8.8.8.8 ve 8.8.4.4 DNS numaralarıyla erişim sağlanacaktır. Tıpkı şu an benim de sağladığım gibi...

Yasaklar her zaman aşılır. Ki aşılacağı bilinerek konurlar. Örneğin dün gece benim meyhanede fosur fosur sigara içmem gibi. Yasak olmasaydı belki de ben o kadar çok içmezdim. Ola ki dumanımla birilerini rahatsız etmemek konusunda hep nazik olmuşumdur. Hiç kimsenin benim dumanım yüzünden ölmeyeceğinden de bir o kadar eminim.

Yasaklar konur. Bu türden yasakların "önüne-ardına" baktığımda peşisıra rüşvet çarkının işlediğine ya da konulan bu yasaklamaların sıcak para ihtiyacına derman olacağıyla ilgili bir başka haber duyuyorum. Mesela alkol şu şu mekanlarda yasaklandı; Demek ki o mekanın ne yapması gerekecek, ekstra bir ruhsatlandırılmaya tabi tutulması gerekecek gibi...

Şimdi blog konusundaki erişim yasağından ve google.com'um bu derdimize birden bire çare olması konusu ister istemez aklıma takılıyor. Bu konuda hiç birşey bilmem çünkü ben "son kullanıcı" diye tanımlanan bir bilgisayar kullanıcısıyım. 

*Ama bu DNS numaraları bir yığın geçişin birbaşka port üzerinden yapılması kime ne kazandıracak? 

*Dieğr yandan mahkeme kararı çok mu işe yaramış oluyor bu durumda? 

*Ve hükümet bütün bunların neresindedir?

Gibi sorularım var... Sizin yok mu?

Bu Gece

her tarafı benden bir adım

şu Beşçeşmeler'in.

kim kimi paylaştı  bu gece

bilmezden geliriz,

iki yaralı

iki umutsuz çocuğuz.

oysa hiçbir zaman

böyle dertler olmazdı ki konumuz

biz ki kurtarırız memleketi bilirsin,

her kadehte yükselirken seslerimiz

ve artarken sinirlerimiz.

altmışbeşlik Raşit de yorgun,

bağlama üstadı Erol da.

dertler bir ve

roller artık ardı görünür birer kevgir

kimin umurunda...

üzüntüler ve kırgınlıklar

dillere pelesenk

biliriz nasılolsa,

bir adım sonrası yolun

yine ve yeniden memleket...

Beşçeşmeler bu

hava sert eser burada bilirsin

biz ve onlardık başından beri,

biz, onlar ve sevdalardık.

kim derdi ki

bir Tolga Çandar türküsü 
çalarken Erol,

ağlamaksızın biz

şerefe diyeceğiz,

ve meyhanecinin 
ömür boyu enleminde

melekleri kılığına gireceğiz...

"herkes kendi sevdasını çoğaltsın"
der gibi

sormazdan geldi bu gece

bizim çok bilmiş!

hey gidi Köşem,

hey gidi hep oturduğumuz masa

şu yorgunluk bana kalsa

susmaktan da beterdi oysa.

ki kaç kişiyiz,

birbirimizi biliriz.

ama bu gece diyemezdim kimseye,

diyemezdim.

kendi kendimi

ele veremezdim.

sırf bu yüzden bütün muhabbetleri

tahammüden provoke ettim.

eski püskü,
o güzelim dostları

birkaç kadehin içinde

bu geceye mahsus

eritip hapsettim.

"bu gece"

j.ak

01.Mart.2011

(Beşçeşmeler dostları ve Candan Yalçınkaya için...)

Çoğalırken

yutar evin duvarları

gel-gitli ve
aşılması zor
melodramları.

bir Lynyrd Skynyrd parçasında

gözlerime eşlik ederler

çekmecedeki
ütülü mendiller.

hani şu ayak izleri

vardır ya kumsaldaki,

taşınmışlar artık
çoktandır içeri

ve olmuşlar yürekte

iki renk taş işçiliği

eşilik eder

eşikteki yanıtlar,

kilitli bir sokak kapısından

içeri doğru sızarlar.

süngüsünde öylece saklı.

brutal tekrarları var
yokluklara kararlı.

özel bir davetlidir artık

De Morgan ve

onun sembolik mantığı

vardır belki duyguların da

sembolik bağlantıları

sevgiler çoğalırken

sözcükler sevmemeli belki

bu denli bağımsız olmayı.
oysa özür,
saklamıştı bir mantık hatasını

toz kondurmam
kendime hiç bilirsin...

becerebilir miyiz dersin

şikelere

kocaman bir yasak koymayı?

bende kalmadı hayır

nasıl olsa öğütür hepsini

içimizdeki panayır!

yutar evin duvarları
sınırlı sabırsızlıkları
telâş bırakmıştır çoktan
umut kovalamayı...

kitap, kedi, kahve, gitar

ve olmaz olası sanrılar

sevgimle buluşup,

aklımda çoğalırlar.

"çoğalırken"

j.ak

27.şubat.2011

Tembellik

 Paul Laforgue' a göre günde üç saat çalışmak bir toplumun refahı için yeterli.

İstihdamı gereği gibi yapmak ve insana insan olma şansını tanımaktır öyle bir zaman dilimi çalışmak. Sekiz saat nedir anlayamıyorum.

Bu sadece üretim fazlasıdır ve tüketimi artırıcı bir döngüye sokar toplumları ki sermayeyle iş gücü arasındaki o lanetli ilişkiyi tetikler, ücretli çalışmaktan ücretli köleliğe evrilir.
 
Sonuçta özgürlükçü bir Marksist olan Laforgue'dan, çalışmanın reddedilmesi görüşünü benimseyen bir anarşist olan Bob Black'e kadar oldukça geniş bir kitle oluşturmuş tembellik hakkını doğru kullanmak düşüncesi.

                             

                                       * * *

Bir insan niçin fazladan bir çaba gösterir ve hangi koşullarda varetmek ister kendini, ben bu gece bunları yazmayı istiyorum. Ve tembellik hakkımı kutsamaya karar verdim. Çünkü paşa keyfim öyle istedi. Durup dururken mi istedim bunu? Tabii ki hayır. tetikleyici nedenlerim var. Bunların başında gün itibarıyla işsiz kalmam geliyor. İşsiz kalmayı da ben seçtim üstelik. 

Ben mola hakkımı kullanmak istiyorum. 

Şimdilik şartlarım beni bu hakkı kullanmakta şanslı kıldı...

Yaklaşım olarak çok bireyci gözükse de, kendini varetme dürtüsü tecrübenin yetenekler dahilindeki seçiciliğiyle harmanlanlanarak estetik kaygıları tetikleyici ve insani duygulanımını yüceltici bir boyut üstülüktür. Zaman mekan ilişkisiyle bütünlendiğinde, estetik kaygılar başlıbaşına sosyal olgulara evrilir ve böylelikle bireycilikten gerçek anlamda uzaklaşmayı da sağlar. Varedilen paylaşılmadıkça bir anlam ifade etmeyecektir zira.

Ontolojik düşüncelerim  var konuyla ilgili. Ki yüreğim ilk kez kendini tamir için böyle bir mola aldı...  Ama başka bir yazıda bahsedeceğim bundan. Şimdilik Nietzsche'ye göre zamanla iyi olmanın aptallık olması halinde  seyredeceğim çünkü...

Hayat koşusunda
yetinmeyi refleks haline getirmiş olmanızla beraber,
bata çıka aşmaya çabalarken
o ulaşılmaz engelleri,
ikili ilişkilerde de yetinmeye mahkum kalmanız, 
ancak ağlatır...
Sonrası,
kazağının sağ kolu
burnunu silmekten
naylonumsu bir doku olmuş
ve susmaya tembihlenmiş bir çocuk gibi
kurumadan henüz gözlerinizdeki yaş,
diklenirsiniz hayata
ve tüm olana bitene...
Ki işte bu son durumunuzun fotoğrafıdır:
"gece başınızı yastığa koyup,
bütün iç huzuruna rağmen
uykularınızı sakatlayan..."
j.ak

"İdealler kovalarken peşlerinden ezip geçtiler üzerimizden"


Demiştim seksenlerde yazdığım bir şiirde buna dair. Yani bu kez tembellik hakkımı  kendimi çoğaltmak adına kullanıyorum...

Çoğu zaman koşuşturmaktan kendimize olup bitenleri, kendimizde olup bitenleri kaçırırız. Hayatın içindeki herşeyle beraber ıskalanır giderler işte... Kolayca tüketmeye kurulmuş saatler gibidir uykular, işler, yemekler, aşklar, acılar, sevinçler, hüzünler ve herşey.  İnsana dair ne var ne yoksa duyguların ön plana geçtiği ve akılcılıktan çok uzak döngülerde tükenir  giderler. Oysa her birini hissetmeye ve çoğaltmaya hakkı vardır insan olmak yolundaki bir insanın. 

İşte benim nedenlerim bugün kısaca bunlara dair...

"Yüreğini tümüyle açar bir şair

yol kenarında açan çiçekler gibi,

onu herkes görebilir..."

(j.ak)

Sadece bir yenilgi...

"Sadece bir yanılgı"

Korkularla yüzleşmek ve ne olursa olsun üzerine gitmek, farklı bir özgüvendi ve bugüne değin hep alçak tuttuğum çıtalarıyla hayatın ilk kez korkmaktan korkmanın soyut edilgenliğinde boğuldu. Maça çıkarkenki o ısınma şutları ve karşı takımın sahaya çıkışını izlemek kadardı oysa korku. Sonrası, sadece bir yenilgi. Hepsi bu. 

Yenilgi, sadece yürüyüp gitmek ve gidilebilecek olan o mesafeyi öngörebilmeyi de gerektirir ve ağır sorumluluklar yükler. Ki sadece yenilgi olmaktan çıkabilip bir şeyler katabilsin. Çoğalanların yanında insani bir duruş ancak bu mesafenin içini nasıl doldurabildiğine bağlıdır kişinin. 

Gitmek, kendi benliklerimizin ördüğü kozalara doğrudur. Gitmek susmaktır ki ters istikametleri gösteren yüce bir varlık bekletiliyordur orada yeniden varolmayı bekleyen. İşte bu yüzden defalarca sevebileceğine inanıyorum koskoca bir yüreğin, yeniden sevebilir kendini sade bir "ben". 

Sevgiler sonsuzdur... 

Aşkları bilmem.

...

Sorularım ne kadar çoklar oysa... Soramadım, soramazdım. Yenilgi, işte o sorulara yanıtlar bulabildiği zaman insan, bir anlam kazanabilir çünkü. Bana göre bir davranış değil yavuz hırsız gibi davranmak. Sorular hiç var olmamışlardı gerçekte, ki yanılgı burada başlıyordu. Yanıtlar böyle durumlarda genellikle duyulması istenenlerdir zaten. 

Kulağa en hoş gelebilecek olanlardır.  Tıpkı kuvvetli bir rakibin ezici bir galibiyet sonrası bile gelip size "tebrikler" demesi gibi...

Gidilecek olan yerde yürünmemiş yollar var. Ne zaman çoğaldı ve ne zaman çoğaldıkça beni azalttı  umursamamış olmalıydım ki öngörülerimde sapmalar var. Koşuyorum ama kendi istikametim olan iç nirengimi bulamıyorum şimdi. 

Sigarayı azaltmam gerek. Çok içiyorum bu ara. Bilinç altında bir sigara daha içebilmek için ürettiğim çay ve kahve molalarıyla iç nirengime doğru koşuyorum, aklım bulanık ve yüreğim duman altı... Acıyor bir parçası yüreğimin...

Nefret etmek gibi bir duygulanım bu duruma göre değil.  Yani acıyı hissedebilmek gereğince, insanı bu duygudan uzak tutar ve hazmetmesini sağlar ancak.

Sevgi,  kendisi olmanın dışına çıkaramıyor aklı.

Memnunum bu halimizden diyorum şu sonsuzmuş gibi görünen  vakitlerime... Yalnızlığım iflah olmaz tembelliğim çünkü. Dilediği gibi çoğalıp dilediği gibi azalan mutlarında bir Ronnie James Dio olur en eskilerden Rainbow zamanlarından kalma. Kendi iç köşelerimi ararken zamansız koşularda kaybolur giderim, "kozaların en sessizine". 

Bununla baş edebilirim. 

Sakatlanmış bir oyuncusu gibi turnuvanın, oyun dışı kalabilirim...

zaman ayarlı bir şiir

Zamanın ve zamanla avuntunun 

aptalların işi olduğunu söylemiş Nietzsche. 

Böyle durumlarda  bir nihilist değilim ben. 

Şimdi değilim, çünkü şartlarım uygun değil buna. 

Zaman yıkar acıları, zaman kapatır bütün yaraları. 

Şartlarım uygun olduğunda 

bu söz ile ilgili farklı bir anlatımla 

farklı bir konu hakkında 

ahkam kesebilirim... 

Ama şimdi değil, 

bugün, 

bu gece değil.

zaman ayarlı bir şiir,

milyon tane soruyu

sormayan bir şiirdir

asla dönülmeyecek bir seferin

sessizce seyridir

zaman ayarlı bir şiir,

ne zaman patlayacağını

ve bir şarkıda 

can bulacağını

iyi bilir...

notalar şimdi
parmak uçlarımda
kanar
sağaltır karışıklıkları
çözer ve eritir ayrılıkları.
sıkışıp kalmışken
derinlerin iç köşesinde
zahiri yazılar duyuldu
özenle seçilmiş
cümleler kuruldu
ve kuruldular baş köşeye
en dipteki iç köşeye.
zaman ayarlı bir şiir
bu yüzden
nefret etmeyi bilmez.
duyar ezginin tümünü,
ve görebilir resmin
bütününü...

"zaman ayarlı şiir"
j.ak
23.Şubat.2011

ben giderken

"ölümün her an ve her yerden gelebileceğini kabul edersem, bencilliğimden gelen `şimdi ve burada`ya ilişkin tembelliğim kaybolur." (Heidegger)
 
ilerledikçe zaman,
uçulan yerlerinde göğün
iç kanama geçiren
bir hastadır
gölgendeki düğümüm.

havf ve reca gibi olur,
sende bilemediğim
uzun ve bitmez sürgün...
ve gökyüzü asla bırakmaz,
taşır, geceyi ve gündüzü
son karanlık yıkarken
umutsuz yüzümüzü...

bizi bıraktığın her dem,
işte böyle bir oluştur gülüm,
adın adımlarına karışırken,
bilmemhangi ölümümün...

"ben giderken"
j.ak
23.Şubat.2011

ikimizin arasında

ikimizin arasında
bir biz var
belki görmezden
geldiğimiz.

ikimiz çoğu kez
isimsiziz.

farkındayızdır belki
tüm olup bitenin
izinsiz
ve sessiz...

"ikimizin arasında"
j.ak
19.Şubat.2011

Belki

bir darağacı kurulmuş
aklımızı acıtmak niyeti
sıkıldıkça ilmeği
kangrenli bir uzuv gibi
tek tek düşer
tüm düşler
ölüdür artık o hücreler.
ve aklımız acıyor
hiç gelmediği bir yerden giderken,
belki bilinmek istenecek olan
gönderilmemiş satırlara...
içinde, "en çok ama en çok"
diye başlayan
bilindik dizeleri olan.
kölelik teklifi alınmış
adı değiştirilmiş ve
genel müdürlük yapılmış
titreyen sesler,
inleyen nağmeler,
ve tiril tiril entariler
dikiş tutmaz kumaşlardan.
büyülü gözler  bakıyor
muğlak alkışlardan
hatalı, potlu çok birey!
ben şey... ney?
şey işte sadece şey.
aklım acıyor cellat
boğazıma sür artık
şu kara saplı bıçağı
ve kaldır göz önünden 
darağacını!



"belki"
j.ak
17.Şubat. 2011

Bügü

sevmediğim yanı
şu modern felsefenin
ben'e yüklediği
anlamsız anlam.
yükselen değer diye sunulan
sahiplenici ve vahşi bir kuram
oysa aynalardır sadece
bakılan.
kime ne
yürek mahkumu duyguların
gizli tutsaklığından?
istifaya zorlanmış
bir sevgi emekçisi olmuşum
el çektirilmişim yani güya
ne gam...
düşleridir belki,
belki kâbusu
ezel-ebed arası gözlerimin, 
faltaşıyken gördüğü.
alır başını gider artık

yalan dolan,
kötü olan ne varsa
göz bebeklerini yıkarcasına
sel olur sevgi olur...
o an ki,
içimdeki tüm sesleri harmanlayan,
ve göğsümdeki düğümde 
bir kez daha boğulan...
o an ki,
hem kanaatkârdır
hem biraz alıngan.
ama aslolan
sahipsiz bir sokaktan
koşarak geçerken
birden bire duraksanan
ve tatlı tatlı duyumsanan 
dansıdır meselâ    
bir salkım söğütün.  
tek enstrumanı rüzgâr olan

yanağıma dokunan
o eşsiz kokusudur
aşkın büyüsünün.

"bügü"
j.ak
14.Şubat.2011