"ölümün her an ve her yerden gelebileceğini kabul edersem, bencilliğimden gelen `şimdi ve burada`ya ilişkin tembelliğim kaybolur." (Heidegger)
ilerledikçe zaman,
uçulan yerlerinde göğün
iç kanama geçiren
bir hastadır
gölgendeki düğümüm.
havf ve reca gibi olur,
sende bilemediğim
uzun ve bitmez sürgün...
ve gökyüzü asla bırakmaz,
taşır, geceyi ve gündüzü
son karanlık yıkarken
umutsuz yüzümüzü...
bizi bıraktığın her dem,
işte böyle bir oluştur gülüm,
adın adımlarına karışırken,
bilmemhangi ölümümün...
"ben giderken"
j.ak
23.Şubat.2011
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder