Yıldızlar ve Haziran

bir nefes çıka gelir
La belle için gece vaktidir
ister inan ister inanma 
sokaklarda dava vaktidir 

yan yana geçtiler 
ayak izlerinin üzerinden
yıldızlarla Haziran, 
ve açıldı sonra sayfalar, 
gökyüzünde yananlar var
yalanlar gürledi yalanlar
karambol ortalardan
kaç'tılar sayamadık sevgilim
kaçtılar!..

tezatlığa bulaşık bir virüsün
asılı kalabilen havada,
kim bilir kaç asırlık ömrü 
umut ve hüzün.
tereddütsüz bir tebessüm
gecede şu gönül gözüm
düşler çünkü her daim
ta kendisidir yolun
hep savrulduğumuz yerde bekler 
etten, kemikten.

"yıldızlar ve Haziran"
j.ak
15.Haziran.2013

tacirin düşün tehciri

devrin tacirleri 
devren verdiler kararı
özgürlük iyiden iyiye artık,
içinden düşünme sanatı.
saatler semavi takvimler ayrı
devrin tacirleri 
devren verdiler kararı
ey maneviyat,
her şey özelleşirken
sen tek ellerdesin heyhat!
Avrupa insan hakları mahkemesi,
ağır çeker nedense bir kefesi...
saatler beş vakit
günlerden, mavi  
içten çark ederken 
içten bi' düşünce
zaman akmıyor gibi 
yerli yerinde!

"tacirin düşün tehciri"
j.ak
27.Aralık.2011

yalnızız duvarlarda

yazılar gibi yalnızız duvarlarda

nasıl baktığını biliyorum

geçtiğimiz yollara

sisler kanatlandı canım

bilinç altlarında

gücünü öğrenmiştim

bir iç çatışmada.

sahiplik ertelendi,

kurulmuş sofralarda

hep tesadüfleri sevdik,

özgür uykularda.

sahilim şimdi canım

çok, çok uzaklarda

ayık ve sesliydi sahne

hasret var bakışlarda.

emek esir edilmişti

yollarda sabahlarda

devrim tutsak edilmiş

parklarda meydanlarda.

“yalnızız duvarlarda”

j.ak

10.Haziran.2013

tüm zamanlarda

kimlikler aranır 
adımlarda, bakışlarda

ve yağar anlaşılmaz kavgalar

akan bir suya.

kim bilir hangi nehre karıştı 
gidip duran yaşlar?

tüm zamanlara aittir

uyanıkken görülen kâbuslar.

uydudan görünüyor 
artık havalar,

sisler, karlar, kasırgalar.
şiştikçe şişiyor 
barut kokan cüzdanlar,

önümüze atılırken 
kutsal ayrıntılar!

tutuksuz yargılanır 
bedenlerde aşklar
ve müebbet yatmak ister hep
çıplak duygular.

rüyalarda, 
topraklarda

tüm zamanlarda...

“tüm zamanlarda”

j.ak

5.Haziran.2013

SAHİPLER VE KANAAT ÖNDERLERİ - III

Libya, Ürdün, Mısır Fas, Tunus, Sudan ve tabii ki Suriye…

Bu ülkelerde olan bitene baktığımızda, yürütmenin başına “getirilmiş” olanların güdümlü bir siyasete uşaklık ettiklerini ve yönetimin de tıpkı bizde olduğu gibi totaliter bir diktatörlükten ibaret olduğunu görmemek için sanırım kör olmak gerek. Küresel çete, uşaklarını kullan at mantığıyla çalıştırır. Bu durum NATO’da eğitilen üst rütbeli askerlere kadar böyledir. Miyadını doldurduğunda, işi bittiğinde bir tür kabuk değişimi gibi bu “ürün”lerden kurtulur ve yerine yenilerini getirir…

Dünyanın hızlıca dönüştürüldüğü son 20 yıla baktığımızda, tröstlerin, çok uluslu şirket kompradorlarının yeni dünya düzeninde tüm enerji kaynaklarını ele geçirmede moda bir terim olan ‘küreselleşme’yi kullanarak hedeflerine nasıl ve ne şekilde zeminler hazırladıklarını gayet iyi biliyoruz.

Minareyi çalan kılıfını da hazırlarmış. Lenin’in’ın “Ulusların kendi kaderini tayin hakkı” diye bahsettiği hak, farklı bir şekliyle 1966 yılında ilk kez karşımıza getirildiğinde, o uluslararası antlaşmayı imzalamamıştık. 2005’de bize dayatılan bu uluslararası antlaşmada (İkiz yasalar-neosevr), sözcüklerin tanımların içleri boşaltılarak Ulus sözcüğü “halk”a evrilmişti ve maalesef küresel çete uyanıklarınca hazırlanmış bu metni  imzaladık. Bölünme yolundaki bunca kırmızı çizgi ihlâlinin,  uluslararası arenada meşruiyet kazanmış şekli işte bu “ikiz yasalar” antlaşmasıdır...  Yani artık halkların kendi kaderini tayin hakkı, özgürlük, insan hakları, ileri demokrasi biz ve bizim benzerimiz ülkelerde, küresel çetenin diline sakız olmuş, sözde demokrat geçinen mütareke kalemşörlerince de peşinden koşulan bir muz olmuştur.

Arap Baharı’nı yani malûm turuncu devrimi incelediğimizde ilk gözümüze çarpan oradaki aktivistlerdir. Türkiye’de de PKK’nın siyasetteki uzantılarının tıpkı Arap ülkelerindeki aktivistler gibi bir rolü üstlenmiş olduklarını apaçık görürüz. Diktatörlere karşı ne yapılmalı? Kalkışılmalı, ayaklanılmalıdır. Plânların gerçek pınarı, membağı tam da burasıdır…

 “TRUVA ATI” taktiği

İlk günkü yazımda özellikle şu “popülerlik” üzerine yoğunlaşmıştım. Çünkü bu hareketin gideceği yönü tespit edebilmiştim az çok. Koskoca Atatürk Orman Çiftliği, diğer tarafta üçüncü köprü arazilerindeki hektarlarca yeşil alanın katliamı sözkonusuyken neden Taksim’in bu denli önemli olduğunu iki şekilde açıklayabilirim. İlki yine doğru bir tespit olan konunun derhal medyaya servis edilmesiydi. Ki bizler nice eylemlerin içinde yer almış, nice gaz bombaları yemiştik 29 Ekim Ankara’sından bu yana… Ama bu büyük halk hareketleri (29 Ekim Ankara, 13 Aralık Silivri, 8 Nisan Silivri, 19 Mayıs Ankara) hiçbir şekilde medyaya günler öncesinden servis edilmemişlerdi. İşte burada işgillenilmesi gereken bir durum vardı. Ki konunun kendine ait olan “yaşam biçimi, özgürlüklerin sembolü olma, ağaçların katliamı” gibi aslında hiç de önemsiz olmayan “popülerlik” boyutunu kat ve kat aşan bir durumdu. Çünkü medya, bir konu popüler olmasa bile onu popülerleştirmenin en işlevli dinamiğidir. Diğer taraftan yürütmedeki diktatörün söylemlerini artık en sert şekline (iki ayyaş vb.) getirmesi istimi sıkışmış bir düdüklü tencere etkisini yaratacaktı memlekette ve öyle olup bom diye patladı…

Bu dinamik üzerinden hareketle “bizim aktivistler” derhal devreye sokulmuşlardır. Kanaat önderleri Y-CHP ve BDPKK sempatizanları mevzuyu canhıraş bir biçimde sahiplenmiş ve diğer büyük dalgadan haberli ya da habersiz kendi işlerini yapmaya koyulmuşlardı.

Birleşe birleşe kazanacağız!

Bu slogan tıpkı ulus sözcüğünün halklar’a evrildikten sonra, kerameti kendinden menkul ithal anlamıyla,  insanların papağan gibi bağırmaya başladıkları “yaşasın halkların kardeşliği” sloganı gibi son derece popüler ve kulağa hoş gelen bir slogandır…

Birleşilen yere dikkatle bakacak olursak orası Türk Bayrağı ve Mustafa Kemal Atatürk’tür. İyi ya işte ne var bunda canım diyecekseniz, hiç demeyin… Son yıllarda en fazla Atatürkçülük yapan İP’den bahsetmenin tam zamanıdır çünkü. Burada uyanık olmak gerekir diye düşünmekteyim. Çünkü Doğu Perinçek 1991’de yazdığı kitabında Kemalizm’in devrinin bittiğini söylüyordu. Aynı yıllarda Abdullah Öcalan’ı PKK kampında ziyaret ediyor, ona karanfil hediye ediyordu… Geçtiğimiz yıllarda Aydınlık Gazetesi Andrew Mango’nun mişli geçmiş zaman ekleriyle ve sık sık kullandığı “herhalde” sözcükleriyle bezediği “Modern Türkiye’nin Kurucusu Atatürk” adlı kitabını Atatürk hakkında bugüne kadar yazılmış en iyi biyografi kitabı olarak lanse ediyordu(!) Ki gerçekte bana göre son derece palavra, sinsice Atatürk’ü diktatör gibi gösteren, ailesini karalamaya çalışan bir üslüp net bir şekilde görülür o tuhaf biyografide… Aydınlıkçılar bunu nasıl farkedemez ve palavra bir kitabı lanse ederler anlamış değilim.

Taksim Gezi Parkı için yedi gündür yapılagelen direniş hareketine baktığımda, kitlelerin ezici bir çoğunluğuna İP’nin Atatürkçülük üzerinden yaptığı “kanaat önderliği”, aklıma ilk gelen komplo teorisinde tehlikeli bir ihtimali barındırıyor. Bitirilmeye çalışılan en önemli birleştirici ve bu milletin Cumhuriyetle mayalanmış Atatürk algısını yerle bir edebilme ihtimalidir bu da…

İP ve örgütlü bir biçimde onun yanında yer alan TGB konusunda aklıma takılansa organizasyonlarında harcanan hiç de az olmadığı apaçık görülen maddi kaynaktır. Nereden gelir bu derenin suyu bilinmez.  8 Nisan Silivri duruşması organizasyonunda yurdun her yerinden yüzlerce otobüs kaldırılmıştı meselâ...

Memleketin hemen her kurumundan milli sözcüğü çıkartılıp atılmıştır son dönemde. Son 30 yıldır musibet ilân edilen millî sözcüğünün herhangi bir etnisiteyi işaret etmediğine dair ne kadar çok yazdıysak ve söylediysek kendimiz okuduk ve kendimiz dinledik! KHK’larla bir gecede alınan kararlarla Atatürk ilke ve devrimlerine bağlı yurttaş yetiştirme maddesi Millî Eğitim’den çıkartılmıştı. Bir sürü karar vardır bunun gibi ama bu bana göre en önemli olandır. Yani özetle, bir şekilde şu Atatürk’ten kurtulunması gerekmektedir ama nasıl nasıl?!

İşte düdüklü tencere istimden patlamış, bir tür halk galeyanı oluşmuş ve Mustafa Kemal’in askerleriyiz nidalarıyla halk en sonunda(!) sokaklara dökülebilmiştir. Ellerimizde Türk Bayrakları yüreğimizde memleket sevgisiyle, bu güzel topraklar üzerinde eşit, özgür, tam bağımsız, emeğin hakça bölşüldüğü, etnik ayrışmaların, yağmaların, talanın ve her geçen yıl giderek artan dolar milyarderlerinin olmadığı bir memleket özlemiyle faşizme diktatörlüğe karşı haklı mücadelemizi vermektir derdimiz.

Ancak ne var ki iktidarın kendi sonunu görerek korkusundan, saldırıların dozunu artırması polisin vahşeti andıran saldırıları adeta bir iç savaşı tetiklemektedir.

Sivil polisin kâh kontrgerillalığı üstlenmesi, kâh halkın içine sızıp eylemle ilgili ters guard propoganda yapması asıl amacın bu olduğunu göstermektedir.

Olası bir iç savaş sonucu vatanımız, üslerimize yığılmış olan Nato askerlerinin postallarıyla çiğnenme tehlikesi altındadır. Ekonomik olarak bu durumu bertaraf edebilecek durumda da değilizdir üstelik... Ne ki, ok yaydan çıkmıştır artık ve insanlar AKP gitsin de ne olursa olsun kafasına girmişlerdir çoktan…

AKP’nin gitmesi ve yeni bir partinin işbaşına gelmesi çözüm müdür?

1854’te Osmanlı’nın borçlandırılması sonrası, ikinci borçlandırılmamız Marshall Plânı’yla olmuştur.  II. Dünya Savaşı sonrasında 1948-1951 yılları arasında yürürlüğe konan ABD kaynaklı bir ekonomik yardım paketi olan bu plânla, tıpkı 1876 sonrası duyun-u umumiye zamanı yaşanan yaptırımlar yaşanmıştır. Emperyalistlerin Plânları hiçbir zaman değişmediği için öncelikle cahil bırakılmak istenen bölgeler üzerinden oynanmıştır sinsi oyun ve ilk olarak Köy Enstitüleri kapatılmıştır. Sonrasında olan biten zaten iş başına getirilecek olan idarecilerin basiretsizliği ve gafletleri üzerine konumlanmış bir dizi saçmalıktan ibarettir. Verilen tavizler ve memleketin sokulduğu borç batağı cehalet ve zübükzadelerle harmanlanarak bizleri bugünlere taşımıştır… Aynı dönem NATO Paktı’na üyeliğimizse ordumuzu büyük ağabeyin arka bahçesindeki jandarması yapmıştır. Ve elbette aynı ordu olası yol kazalarında yaptığı –tümü ABD kaynaklı olan- darbelerle ABD’ye karşı görevlerini harfiyen yerine getirmişti…

Sistem içinde yer alan partilere ve on yıllardır bir türlü değişmeyen seçim sistemimize baktığımızdaysa Türkiye’nin hiçbir zaman demokrasiyle yönetilmediğini, yapılan bu oy verme saçmalığında asıl yönetim biçimimizin plütokrasi olduğu aman aman mikroskobik bir durum değildir. Aday isimlerinin parti başkanlarının iki dudağının arasında olmasından tutun da cebinde parası olmayanın asla siyaset yapamamasına kadar her şey ortada ve apaçıktır… O halde böyle bir düzen içinde AKP’nin gidip falancanın gelmesi neyi değiştirebilir ki? Emma Goldman “Oy vermek bir şeyleri değiştirseydi seçimler yasaklanırdı” demiş. Haksız değil…

Taksim Gezi Park’tan tüm Türkiye’ye dalga dalga yayılan ve git gide sertleşen bu kalkışmaya dönecek olursam en başından beri dört adet komplo teorim olduğunu söylüyorum;

 1. Kalkışmanın günler içinde eriyerek bitmesi ve hiçbir şeyin değişmemesi…
 2. AKP’nin gitmesi ve yerine, küresellere yine onun verdiği tavizlerin aynını veren  bir X partisinin gelmesi.

 3. Bir iç savaş çıkması ve küresellerin Türkiye’yi Suriye ile eş zamanlı bir şekilde  bitirme operasyonu.

 4. Bir iç savaş çıkması ve TSK'nın Kuvva-i Milliye ruhuyla bu halktan yana tavır  alarak halkıyla beraber devrimi tamamlaması. (II.Kurtuluş Savaşı)

Devrimler asla kansız olmamışlardır. Kanlı olurlar ve silâhlı güçler mutlak suretle halkının yanında yer alırlar.

SAHİPLER VE KANAAT ÖNDERLERİ - II

Kanaat önderliği yapan siyasiler halk hareketinin altında kalmışlardır!

Bizler al beyaz Bayrağımız’ın, altında, bu totaliter rejime, emperyalizme, yağmaya, kapitalizme, faşist diktatörlüğe karşı birleşmekteyiz ve bu vatanın gerçek sahipleri olarak söz söyleme hakkımızı lâyığıyla kullanıyoruz ve kullanmaya da devam edeceğiz!

Bu bir halk hareketidir. Etnik, mezhepsel ya da siyasal hiç bir ayrım olmaksızın!  

Alanlara adeta nöbet değişimi yapar gibi akın akın yağıyoruz. Cumhuriyet Mitinglerinde halk ilk kez sokaklara dökülmek gibi bir refleksi kazanmıştı. Ancak o hareket derhal manipüle edilmiş, insanların inancını güvenini kırmak üzerine oynanan oyun, bir anlamda başarı kazanmıştı. Bu duruma çanak tutan o e-muhtırayı unutmayın unutturmayın!

Şu anki durum, sadece lastik değişimine mi yarayacak, yoksa değişimden sonra gelecek olan siyasiler, böyle bir refleksi kazanmış olan halk karşısında kendilerine çeki düzen vermeyi akıl akıl edebilecekler mi?

Arap ülkelerinde olup bitenleri ve BOP çerçevesinde yapılması düşünülen değişimi düşününce aklıma ilk gelen polisin şiddeti daha da artırması ve hatta halkın “aynı türden” verebileceği yanıtların ihtimali.  Bunu polis kendisi provoke ederse durum içinden çıkılmaz bir hale gelir ki istenen bunun ta kendisi midir göreceğiz.

İyi şeyler düşünmek istiyorum. Ama aklım yüreğim büyük resme takılı.

Ortadoğu'da yapılagelenler ortadayken, füze kalkanları memlekete yerleştirilmişken, Suriye sınırı PYD terör örgütünün kampı haline gelmişken, üslerimizde Alman Amerikalı Nato askerleri cirit atarken, bu halk hareketinin AKP'yi devirip yerine "yenisini" getirmesi gibi bir işe yarayacağını düşünmek gibi bir seçenek de yok değil. Ama bu seçenek bana hem çok safiyane hem de  işlevsiz geliyor.

İyi şeyler düşünmüyor değilim.

Bu halkı yani bizi küçümseyen aydın geçinenlere çatıp durmuşumdur yazılarımda. Umutlarım bu dip dalgasının tusunamiye dönmesi ve yapılmış herşeyi silip süpürmesine dair... Ama bu da tek başına olabilecek bir şey değil. Küresellerin kurallarını ve bu işbirlikçilerin onlarla beraber yaptıklarını tanımayacak bir iradenin masaya yumruğunu vurması gerekiyor. İşte olması gereken ya da benim devrim hayalim budur.

Yoksa AKP gitmiş diğeri gelmiş, Ayşe gelmiş Fatma gitmiş ne fark edecek ve ne değişecek ki? Alkol serbest olur, yaşam biçimimizde serbest oluruz. Ama nedir? Aynı serbesiteyle küresellere lokma olmayı sürdürürüz ancak…

Satrancı andıran stratejik bir oyun oynanıyor.

Gezi Park’taki direniş, önce medyaya yansıtıldı hemen. Yani Silivri’deki yüzbinleri görmeyen duymayan televizyon kanalları bu konuya mal bulmuş mağribi gibi atladılar. Peki sonra ne oldu? Bu kez Gezi’yle ilgili haberleri kısıtlamaya başladılar. İktidar işine geldiği gibi yorumladı ve aynen o şekilde öttürdü papağanlarını. İktidar borazanları ölümlerden yaralananlardan hiç bahsetmeyip, halkın bu büyük kalkışmasını küçülttükçe küçülttüler. Derken haberler bir anda kesildi… Allah Allaaah (cc) Ne oldu da kesiverdiniz hani veriyordunuz? Ne oldu? Ben söyleyeyim ne oldu, polisin şarjı, gaz bombası, faşist saldırıları karşısında halk yılmadan, ölmek pahasına orada durdu. Her geçen saat  sel gibi oraya akmaya devam etti, emperyalizme, faşist diktatörlüğe karşı sloganlarını sertleştirdi.

Elbette iktidar borazanları bunları verecek değillerdi...

Şimdi bunu ancak tek bir şekilde okuyabiliyorum. Hesaplar tutmadı. Yani amiyane tabirle yemedi. Uymadı, tüm hesapların plânların, stratejilerin altında kaldılar. Hepsi hem de. Amerikan Büyükelçisi buna dahildir. Kendisi bir anda söylem değiştirdi, ben eminim ki mal bulmuş gibi olaya atlayan büyükelçi bile en başında ağzını açtığı için bin pişman oldu. Zira Çılgın Türkler oyunlarını bozdu. Bu tusunaminin önünde hiçbir güç duramasın!

Olaylar henüz başlamamışken yazdığım yazıda insanımızın örgütlülük adına karambol bir şekilde bunu sadece sosyal paylaşım sitelerinden yapabildiklerini söylemiştim. Olayın üzerinden saatler geçince en fazla popülasyonu barındıran sosyal paylaşım sitelerine girişler engellendi. Ancak ne var ki teknolojik bir çağdayız. Derhal engellemeye karşı programları herkes yükleyiverdi.

Şu aşamadan  sonra, provokasyonların ve her tür siyasi manipülasyonun bastırılabilmesi ve uyanık olunması gerekmektedir.

J.AK

1.Haziran.2013a

SAHİPLER ve KANAAT ÖNDERLERİ...

“Yenileceğimizi biliyordum ama halk savaşmak istiyordu…”

Paris’te Marks bir halk ayaklanmasında bunları söylemişti evet. Ve yenildiler.

Örgütsüz bir mücadele yenilmeye mahkûmdur.

Peki neler oluyor?

Silivri’de

Hasdal’da,

Buca’da,

[Reyhanlı’da,

Üçüncü Boğaz Köprüsü civarındaki büyük çaplı doğa katliamlarında?]

Taksim Gezi Parkı korunduğu zaman, yeşil alanlarımızı ve dolayısıyla vatanımızı kurtarmış mı olacağız? 

Elbette hayır. 

Siyanürle maden aranmasından tutun da, köprüydü AVM’ydi aklınıza ne kadar rant kapısı geliyorsa her biri için öylesine büyük bir iştah ve zorbalıkla yapılagelindi ki bu katliamlar, Taksim Gezi Parkı belki de devede kulak. Ama nedir? Orası kentin en panoromik, en gözönünde, en can alıcı ve hatta en “popüleritesi yüksek” uzvudur. Asla önemsizdir demeyeceğim. Çünkü Kapitalizme karşı yapılan bu eylemin alt metninde kalın puntolarla yaşama biçimime ve özgürlüklerime karışma vurgusu yatmaktadır. Taksim bir yaşam biçimidir. Ve her bir ağaç biliyorum ki benim canımdan kıymetli.

İş bu kıymetli – ve popüler vaziyet-, biliniyordu ki kullanılabilirlik değeri azami seviyelerde bir durumu da beraberinde getirecekti. Ha keza böyle de oldu.

Sokak konusunda kendimi tıpkı o Paris’teki kitleye benzetiyorum son dönemde katılmanın benim için bir zorunluluk olduğunu bildiğim eylemlerde. Kim olarak katılıyorum? Vatandaş. Peki bu eylemler kimler tarafından organize ediliyorlar? 

Örgütlülük boyutu nedir? Uzantıları belli siyasi yapılardı her birinin. O onu desteklemiş, bu bunu. Peki bu siyasi görüşler benim siyasi görüşlerimi bire bir yansıtıyor mu? Hayır. Hiç biri bire bir yansıtmıyor. Ancak ne var ki insan doğası devreye giriyor böylesi durumlarda. İçgüdüsel bir çıkış, bir hamle. Ayağa kalkış, kendi kendini yalnızca “kendine” doğrulamak adına bir direnme içgüdüsü.

Reyhanlı’da 177 canımız katledildi. Onlar için binlerce insan toplanıp şiirler söylemediler ne yazık ki. Bugün Taksim'de onların unutulmadığına dair sloganlar da atılır umarım...

Üçüncü Boğaz Köprüsü’nün yolları “şuradan” geçecekmiş denildi. Ve hektarlarca arazi  o nadide örtüsünden mahrum bırakıldı. O canım ağaçlar, içinde yaşayan börtüsü böceğiyle, kuşlarıyla birlikte yok edildi. Sonra denildi ki “Yok yok yol oradan değil, şuradan geçecek. Yanlışlık yaptık…” Oysa biliyoruz böyle bir yanlışlık yapılmaz. O bölge orman vasfından arındırıldı. Yani yeni 2B yasasına göre imara açılmışoldu…

Peki Gezi Parkı için toplanan binlerce insan neden oraya gidip şiirler, şarkılar söylemediler? (Söylemedik?) Uzak diye mi? Yeterince panoromik olmadığı için mi? Şimdilik popüler olmadığı için mi? Ya da en önemlisi   önlerinde Sırrı Süreyya Önder gibi bir kanaat önderi olmadığı için mi? Bu gece şartlarım uygun olsaydı normal bir zamanda yüz metre mesafesine bile asla yaklaşmayacağım Apo’nun posta güvercini Sırrı Süreyya ile aynı safta yer almak pahasına Taksim Gezi Parkı'na ben de gidecektim. Ancak bu durum beni naçizane kendimce bazı tespitler yapmaktan da asla alı koymuyor… Zira mücadelemizin henüz gerçek anlamda örgütlü bir mücadele olduğunu sanmıyorum. Örgütlülük adına olagelen, gücünü sosyal paylaşım sitelerinden  alan karambol bir çıkıştır şimdilik. Belki de her şeyin bir sırası vardır.

Söz konusu olan yer İstanbul’un gözbebeği Taksim Gezi Parkı’dır. Memleketteki yüksek katılımlı son dönem eylemlerine baktığımızda, benim aklıma, 8 Nisan Silivri duruşması, 1 Mayıs(Taksim), 19 Mayıs (Sıhhiye) geliyor. Neler oldu bu eylemlerde peki? Onca insanın katılımıyla gerçekleşen bu protestolar medya ve TV.'de hiç bir yer bulamadı... Halk organik(!) Amerikan yapımı gaz bombalarıyla tanıştı, hatta kaynaştı. Öyle ki önlem olarak eczanelerden solüsyonlar bile temin edebiliyoruz artık… O derece de bilgilendik. Polis öylesine güçlendirildi ve F tipi bir hale sokuldu ki ve yetkileri öylesine genişletildi ki. Allah yarattı falan demeyip yer misin yemez misin, tıpkı bir panter edasıyla saldırıyor halka…

Büyük kitleler ve bir ayağa kalkıştan bahsediyordum. Konu şimdilik dağılmasın. Halk üzerine yapılagelen her bir baskı, her bir yengi, o halkın gücünü ve direncini kırar. Bu bilinen bir gerçektir. O yüzden ben çoğu zaman bu organizasyonların bu amaca hizmet ettiğini düşünüyorum bu bir…

İkincisi Taksim Gezi Parkı’yla alakalı. Medya ve TV.'da geniş yankı buldu bu konu acaba neden diğerleri bir satırlık yer bulamazken bu protesto ayyuka çıktı?

Burada öncelikli olarak zaman aralığına dikkat çekmek istiyorum. Dün ve bugüne yani. Geçtiğimiz gün yüce meclisimiz geceyarısı saat 01.30’a kadar çalıştı(!)… Bir konu yasalaştı:  Yeni yasada "Devlet adına arama ve işletme ruhsatı alma hakkı TPAO'ya aittir" hükmü çıkarıldı. Böylece süresi dolan petrol üretim sahalarının devlet adına üretime devam etmesi için TPAO'ya verilmesini öngören yasa maddesi kaldırılarak, bu sahaların özel sektör şirketlerine sunulmasının yolu açıldı… Aynı zaman aralığında Gezi Parkı’nda protestolar olurken “Başbakan bütün devlet erkanıyla İstanbul’un tüm su rezervlerini içeren bölgeyi talan etmek ve binlerce ağacı kesmek üzere canlı yayında trilyonları harcıyordu hepimizin ve gezidekilerin gözü önünde…” 

Taksim’deki “BÜYÜK KANAAT ÖNDERİ”(!)  Sırrı Süreyya Önder. Kimdir Sırrı Süreyya Önder? BDP milletvekili. Dış güçlerin bu memlekette yaratmaya çalıştığı düzen solcusudur. Zaman gazetesinde yazıları yayınlanırdı arada. Hâlâ yayınlanır mı bilmem. Zaman gibi gazeteler düzen solcularının reklâmını yapmayı pek bir severler. Neyse. Herkes biliyor kim kimdir nedir neye ve kimlere hizmet eder…

Bana göre Taksim’de olan bitenin iki türlü sonucu vardır.

Birincisi, dava büyük bir ihtimalle kazanılacaktır. Taksim Gezi Parkı büyük kanaat önderi sayesinde kurtulacak ağaçlarımız kesilmeyecek falan olacak filan olacaktır… Kulağa gerçekten çok romantik gelmiyor mu?

İkincisi kaybedilecektir. Ama düzen ve sistem partileri her daim böyle zeminlerden bir yoklama çıkarır. Acaba kim için? Ki kendilerince bir kazanımdır. Peki bu ata(!) kim oynar? E onu da ben söylemeyeyim. Siz zaten anladınız…

Gezi Parkı o bölgenin yegâne yeşil alanı. Duygusal yaklaşmamak elde değil. Oradaki her bir ağaç bir can. Ama elbette yukarıda sorduğumuz sorunun yanıtını da olumlamıyor. Benim yanıtım kafadan Hayır!.. Bu konunun müsebbiblerine bakıldığında aynen bir PR'dır bu.

Sıkı çalışma doğrusu...

Derdim büyük resmin kendisiyledir. Oraya giden birbirinden değerli insanın bu olan bitenin öznesi, figüranı durumuna sokulmasıdır!

J.AK, 
31. Mayıs. 2013

virile döne

tek kanat nedense hep kopuk

fonda tanıdık yalnızlık
kolları sorgusuz

ve iki yana doğru açık.

düşmen lâzım diyor inatla

okuduğu manifestosunda.

hey gidi aşinâ,

durduk yere bozguna uğratmasana

virile döne

dirile öle, uçuyorum işte

gece yolcusuyum öylece

sıfırıncı meridyende...

uçuyorum yalnızlık 

hava alabildiğine karanlık
ve görmüyor musun?

gidiyorum bu gün yine batıya

esiyorum hatta 

gün doğusundan frişka

yıldızları affetsin tarih

rüzgâr da benim,

kanat da!

“virile döne”

j.ak 

21.Mayıs.2013

Adem...

özgürlük

av kapanında koca bir yem

işaretler bırakmış asırlardır

sınır niyetine adem

artık birikmeyecek

yarınlara renklerden desen

hazır çizgilerde

ölüm istiflenirken.

“adem”

j.ak

14.Mayıs.2013

şaşırmak ne güzel

zaman yetmez ararsam,

sesini işitmeye

bir sekizinci notanın  

her bir tadı ayrı güzellikte

bu sakin rotanın.

nedenleri öylesine çok ki

minnettarlığın

tümü yere düşse de

anlatmaya gücü yetmez

bulutlarımın.

adları ne kolay telaffuz ediliyor

onlarca yılın

ve şaşırmak ne güzel,

saklanmasına, 

antik tutkuların.

derdindeyken 

memleket kokan

dağların, ovaların

soluklandığım tek yer

bir gecenin özüydü

başımı yasladığım.

“şaşırmak ne güzel”

j.ak

5.Mayıs.2013

görünmez düşlerimiz

zaman  savrulurken,

boş vermişlik

gösterişsiz çerçevesiydi

zor bir resmin

anlaşmak üstelik,

pek azıyla mümkündü

söylenenlerin.

hanidir şu rehavet

dikkat istedi hep

ve nihayet,

uzun mesafelere

sessiz cümleler kuruldu

sonra tanıdık bir paragraf oldu,

hatta hacimli bir kitap.

ve hatta başka gezegenden

secde edilesi eski bir şarap.

tarihî frekans antlaşmasının

maviydi telaşsız mürekkebi.

can kulağıyla dinledi beni

ve yazdı sonra bir iç denize,  

iç seslerimi.

o sırada, çılgınca

yudumluyordum ben

görünmez düşlerimizi.

ve görünen o ki,

sular altında kaldı kıyıları

tüm sözcüklerin şimdi.

“görünmez düşlerimiz”

j.ak

30.Nisan.2013

Resimdeki Nefes...

     Giderken olayların üzerini bambaşka örtülerle örtmek gibi son derece hastalıklı bir tavra sahip olduğumu kimseye söylemedim. Bu yüzden tüm gidişlerim parantezlerde saklıydı benim. Anlaşılmaya dair umutlar tükendiğinde, kendini imha yolunu seçen bir kimyasal atık gibi, üstelik de giderken saçtığım mikroplardan habersiz bir şekilde, sırf kendimi daha iyi hissetmek adına, gidebilmekti işim…

Gündeliklerin içinde, elime ayağıma dolanan o koca egolarla ve gereksiz sololarla, zücaciyecideki fil gibi gidiyordum bilmem kaç yıldır kuruttuğum zar gibi olmuş kırılgan yaprağın üzerine. ‘Haksızlık ettiğimin farkında olmak’la hiç alakası yoktu durumun. Bu sadece sebeplerin içinde, benim ön plâna çıkardığım bir balondu. “Belki de daha iyi anlıyorlar!” sözüydü tek derdim. Asla iyi bir hafız olamama nedenim, suçlanacaklar listesinde hep ilk sırayı tercih edişim. Sorunum olmadı öylesi trajik finallerle çünkü. Dolup dolup, boş verdim. Olsun. Ama yukarıdaki cümle, öyle çok tekrarlandı durdu ki yüreğimde, onu oradan alıp da beynime sokamadım bile. Çünkü yeri asla orası değildi. Ve sanırım o parantezin içindeki kırgınlığın adı da sadece “zannedilmek”ti…

       O yılın sonunda, o daha iyi anlayan güruhu yönlendirenler tarafından çok önemli biri  katledildi. İçimdeki güzeyimi ne kadar uzun bir süre kendime doğrulayıp tekrar tekrar sağlamladıysam da, kanamaktan kurtaramadım duygularımı. Haksızlığa uğramıştı bilinmezlerim. İsimsiz kozalarda, hiç bir yere gidemeden durdum. Durmadan durdum. Zannedilmenin ağırlığı çöktü üzerime, tonlarca beton dökülmüş gibi. Ki durmaksızın dolup, boş verdim kendi kendime. En iyi dostumu yitirmişim gibi hissettim. Niyeyse, onu da bilmiyorum. Deniz kuşlarıma şiirler yazdıran farkındalıktan, olağanüstü bir dost öz’lemiştim özetle. Ve o kaybediş, pasifiğin en derin yerine düşürülmüş kuru bir yapraktı benim için. Sırf bu yüzden zaman zaman kabarcıklar içinde nefes alıyordum, nefessiz. Ki ben en çok oradayken mutluydum.

    Sonra yeniden şiirlerime koyuldum. En güzeli derin uykularda şiirlerle doymaktı. Bilirsin aşırı kan kaybı, oldukça yavaşlatır ve hatta çıkarabilir insanlıktan bir insanı.  Oysa insan olabilmeye duyduğum özlem öylesine inanılmazdı ki… Günlük rutinler nasıl olsa ezbere ve bir çırpıda halloluyorlardı. Sevinçler, neşeli kahkahalar ve tamamlandıkça üzeri çizilenler.  

       Gidişime attığım kuru sıkı tebessümlerim, bayram çocuklarının çatapatları gibiydi. Ne kadar çok ses çıkartıyorlardı ve ne kadar parlaklardı… Önüm arkam sağım solum, kontrolsüzce ama her nasılsa gayet düzgün bir biçimde halledilmişliklerle örülüyordu. Bu örgünün hep dışında kaldım nedense, yapımında ve yayınında dahilim olsa bile. Kırık dökük parçalar öyle şık bir hematoma dönüşmüşlerdi ki içimde, kendi konformizmini oluşturmuş zararsız organlar gibiydiler. Zamanla bunun kötücüllüğünden sıyrılıp iyi bir şey olduğuna dair kurgular yapmışlığım bile vakidir. İşlevleri sadece  ayakta tutabilmek ve hissettirmekti aldığım tüm nefesleri. İşte bu yüzden,  kaç santigrat derecedeyse tenim, orada var oldu hep, istenmezliğim…

     Sonrası, öncesine dair, bin dokuz yüz elli model bir Antonov’un kapısıydı. Yerden iki bin metre yüksekte. Kinesyolojik açıklaması saniyenin altıda birlik zamanında saklı. Düşmek, anlamaktır bir bakıma. İlk ne zaman düştüm o mavinin pınarına, anımsamıyorum. 

ve çıplaklığa uyumlanmış bir organizma gibi, 
zorla giydirilmeye çalışılan 
o dapdaracık entariyi, 
yırtıp yırtıp attım her defasında. 
ve her defasında, 
biraz daha çok sevdim 
okul çıkışı giderken 
Değirmendere’den Yüzbaşılar’a  
o servise binip, dalıp gitmeyi, 
ön çaprazıma...

"Resimdeki Nefes"

j.ak

19.Nisan.2013

Sitte-i Sevr

sitte-i sevr bir Nisan fırtınası

fukaranın kalmadı giyecek hırkası

Sevr'lere soğukluğumuzun alamet-i farikası

bizim değil, düşmanın fırkası

sittin sene duracak değil ya sitte-i sevr

Elbet bir gün sittir olur gider!

Gün döner ay dolanır,

geçer bu vakt-i çerağan geçer...

"sitte-i sevr"

j.ak

Suna Çalışkan İçaçan

17.Nisan.2013

Stilsiz Düşerken Ay'a...

baş döndürücü bir yer burası.

bilinç altı düşlerden biri gibi.

ki ilk kez ben değilim yönetmeni.

stilsiz düşüyorum Ay’a.

tutamadım güzel sözcüklerimi

hepsi o sırada

uçup gitti.

hatta mevsim normalleriyle

benim anormalliklerim arasında,

yoktu bir ilişki.

tamamlandı temel ihtiyaç listesi

hüzün en başı çekti

üstelik bin yıl önce öğrenmiştim

tebessümün matematiğini

denize baktığım yerde çünkü

içim hep yazdı.

orada geleneksel festivaller vardı

güneşin ciğerlerime işlemişliği de zaten

hep bu yüzden.  

dokunduğum ya Ay tozuydu,

ya da denizimizin tuzu

ben çok sevdim o aşırı dozu! 

“Stilsiz Düşerken Ay'a”

j.ak

15 Nisan/2013