Bir Şiir Olsam

ne kadar bozguna uğratsam 

yüreğimin ritmini, 
o hep aklımla çifte koşulmuş akşam; 
geceyi bekledi kâh,
ve kâh  bir tarla dolusu 

sarı papatya  gündüzde… 
bir parça bıraktım kendimi, 
gördüklerim  karşısında

söz dinlemez oldu

akıl ve yürek.
ne var ki  bu durum

ihlâl etmez sınırları, 

bilerek...

her kurduğum barajın yıkımına telaşlandı 
yüreğimin kırılası parçalarına dadanmış,
fil edâlı iyimser budalalıkları… 
bunların tümünü kendime oynadım. 
tek kişilik gösterimlerin tek seyircisi benim
ve her gün,
kendime bir bis alkışı daha yaptım 
eksilmesin içim… 
Eksilmesin.

böylesi durumlarda 
söz konusu olur mu “af”?  
yaşamın kendisi araf!
buna  cevabım da sorum da

baştan beri saf… 

uzunca bir süreyi 
geçmişe göndermiyorum, 
zaman kadranımın sağanakları 

her damlası!
kurduğum köprünün 
altından geçen nehre katılan.  

bütün hücrelerime sinmiş olanın
yokluğunu taşıyamaz aklım. 
kızıyorum kendime,
izinsiz bir taaruzu andırıyor 
bu garip tavrım. 

ki aşkolsun!

yaşamak, deli cesaretim,  

ve  kendimi bilme esaretim 

okuduklarım anlaşılmaz değil ama, 

aynı paragrafı beş kez okutur imgelemim… 

aklım ister istemez yoktur evinde 

ve kişisel toplantılar yapar kulaklarımda “biz”
o an en işitme engelli ben olurum 
sorulanlara cevabım hep sessiz 

“tekrar eder misiniz?”   
aradığımı bulamazken tam önümde durana, 
en kör göz bendedir o anda

sevdiğim lezzetin tadına varacakken meselâ,
başka bir tat olur düşlerimin örtüsü,
ve derhal gelir hayallerimin sansürcüsü...

dokunamam seslere, 
çünkü tüm keşifler, 
zaten ölüdür
parmak uçlarım 

gitarımın perdesinde o an,
en cesur acizlerden  

sadece dördüdür...
sevgi akar

seslerden bana doğru

ve başımı

döndürür...

“bir şiir olsam”
j.ak
25.Aralık.2010