TASVÎR-İ EFKÂR- (özlem tarhan)

‘’Geldiğinde;
Bir mevsim can bulmuştu içinde
Ve o kadın;
Ölüyor şimdi kendi ikliminde…’’

Yazgı bu;
Tanrı yazar,insan yaşar
Da…
Şu gözümden akanlar olmasa!
Hayat sınar;gönlüm kınar ha medet
Zulümdür bu gidişler
Ölümdür her bitişte yitişler…

Firkat…
Ne vakit yüzün karışsa özüme
Ay çarpar tenime buz gibi…
Balçıktır onulmaz sevdan
Bulaşır küskün ellerime
Kuşatır bedenimi ardından
Yağmalanmış kentlerin çaresizliği
Oysa ki bilirsin
Gurbetimdir gözlerimden ırayan gülüşün…

Dokunmasın kimse!
Seni sevebilme ilmindeyim an be an
Tekmil acılar yüklenmişken sırtıma
Yokluğun merhametsiz bir çocuk;
Elinde karasapanı
Hırsla vurur anılarıma
Ey hıncına kurban olduğum!
Kâfî gelmez mi artık
Yanarken avuçlarımda gün
Sızlarken omzumdaki melekler
Düşlerimin tereğinde sızmalarım..?

Hadi
Ver tenini
Ayazda kalan dudaklarıma
Yırtılmışken yüzümün göç haritası
Bilirim; ne güçtür dönmek çıkılan yoldan…
Nefsime yenilirken aldığım her nefes
Bakamam aynalara
Kaybolur giderim yoksa…

Velhâsıl;
Beni bende aramayın
Aşka kadem bastım…

Sol göğsüme tüneyen yalnızlık
Vaktidir;
Uç artık…

özlem tarhan 

05.Haziran.2011