Linç

yokluğun;

en kalabalık haliyle

üşüştü bu kez 

üzerime...

ne nefesim yeter 

kaçıp gitmeye,

ne de yorgun ayaklarım...

adını hiç koyamadım

şu kalabalıkların,

kaç kişiydiler

sayamadım;

olmaz olası yoklukların.

üzerime çullandılar önce,

linç edildi aklım.

farketmeden onlar,

bir çift kanat oldu

umutlarım...

iğnelendiler sonra,

alt köşesine

soldaki boşluğumun...

ve kaçıp  gidebildi!

ve uçup

şiirler söyledi içinden
kapanmış dudaklarım

aklımda can çekişen,

o ölümcül

hasretlere...

"linç"

j.ak

04.Nisan.2011